|
ik heb het gedicht gevonden. Hierbij de tekst.
DE TERUGKEER
Er is een stem die nooit meer spreekt,
Die ene lach zal nooit meer klinken:
Zoals een glas maar één keer breekt,
Kun je die wijn maar één keer drinken.
Maar goede vrienden sterven niet
(alleen de slechte worden spoken) –
als scherpe troost in het verdriet
heb ik geliefden weer gesproken.
Men zegt nu wel: er is straks niks
Dan stof en as om in te wroeten
Na hun verdwijning op de Styx:
Maar heus, je zult hen weer ontmoeten
Je voelt hen dan weer naast je staan,
Ineens, het is niet uit te leggen:
Je weet dan, God weet waarvandaan,
Ook wat ze zouden doen of zeggen.
En of er hel en hemel zijn,
Dat kan op zo’n moment niet schelen:
Het helpt – soms prettig, soms met pijn –
Dat ze nog steeds je leven delen.
Jan Gerhard Toonder
Uit: “de krekel in de herfst”.
Uitgeverij De Bezige Bij (1991). |
